ACILAR ZAMANLA GEÇER Mİ? Zaman Her Şeyin İlacı mı?

Hayatın en kaçınılmaz gerçeklerinden biri acıdır. Kayıplar, hayal kırıklıkları, vedalar ve kalp kırıklıkları… Her birimiz, yaşamın bir noktasında içimizi yakan bir acıyla karşı karşıya kalırız. O anlarda sıkça duyduğumuz cümlelerden biri şudur: "Zamanla geçer." Peki gerçekten öyle mi? Acılar zamanla geçer mi?

Psikoloji bilimi, zamanın duygusal iyileşmede rol oynadığını kabul eder; fakat bu rol pasif değildir. Yani zamanın geçmesiyle birlikte otomatik bir iyileşme değil, zamanın nasıl geçirildiğiyle ilgili bir süreç başlar. İçinde bulunduğumuz duygularla yüzleşmek, onları tanımak, kabul etmek ve ifade etmek—bu adımlar zamanın iyileştirici etkisini aktive eder.

Bir acının ardından kişi yas sürecine girer. Bu süreç bazen doğal olarak işlerken, bazen bastırılmış duygular ya da inkâr nedeniyle tıkanır. İşte o zaman acı, zaman geçse bile taze kalır. Sanki hayat durmuş gibidir ama takvim ilerler. Kişi ise takvimin gerisinde bir yerde, o ilk günkü duygusuyla kalabilir.

Bazı acılar, sadece kaybı değil, kimliğimizin bir parçasını da alıp götürür. Sevdiğimiz birini kaybettiğimizde, bir ilişkinin bittiğinde ya da büyük bir hayal yıkıldığında sadece bir “olay” yaşamayız—aynı zamanda içsel dünyamızda bir sarsıntı yaşarız. Bu yüzden bazı acılar derindir, çünkü içimizde yeni bir anlam inşa etmeden iyileşmeleri zordur.

Şifa, acının yok olmasıyla değil; onunla yaşamayı öğrenmekle başlar. Acıyı hayatın doğal bir parçası olarak kabul etmek, ona düşman olmamak, hatta zamanla onun içindeki büyümeyi fark etmek iyileşmenin kapılarını aralar.

Terapi, günlük tutma, sanatla ifade, doğada vakit geçirme, sevilen biriyle duyguları paylaşma… Tüm bunlar zamanla birlikte acıyı dönüştüren araçlardır. Acı zamanla yerini kabullenişe, kabulleniş ise yerini bir tür içsel bilgelik duygusuna bırakabilir.

Acılar zamanla geçer mi? Belki tam anlamıyla geçmez; ama şekil değiştirir. Bir yara izine, bir hatıraya, bir büyüme hikâyesine dönüşebilir. Zamanla daha az can acıtır, daha çok şey öğretir. Ve belki bir gün, dönüp baktığımızda, en çok acıyan yerimizin en çok güçlendiğimiz yer olduğunu fark ederiz.